در بلبشوی جهان که خونریزی و جنایت هایی مانند غزه وجدان های خفته آن ها را بیدار نکرده است نکته ای وجود دارد که هر چند همه می دانند اما گفتن آن باعث می شود که خداوند را بر نعماتش شکر کنیم. اول آن که فهمیدیم وجدان های بیداری در عالم هستند که هر چند مسلمان نیستند اما از صد مسلمان خواب بهترند. مسلماً  شرافت زنان یهودیی که در کانادا به کنسولگری اسرائیل حمله می کنند و با در خطر قرار دادن جان خود اعلام انزجار خود را از هم کیشان خود در اسراییل اعلام می کنند، صدها بار از افرادی مانند امیرعبدالله وهابی و مبارک و محمود عباس ملعون بالاتر است. دینی که به انسان غیرت از دفاع از ناموس ندهد دین نیست. نکته دیگر تلاش های ایران است. ایران با قاطعیت اعلام کرد همه بدانند ما هر کاری بتوانیم برای حمایت از غزه می کنیم. شاید در این گیر و دار تنها ایران است که تمام همت خود را در طبق اخلاص گذاشت. ایرانی که با مذهبی شیعی و توسط عالمی شیعی اداره می شود، درس غیرت به همه داد. نباید به خاطر آن که در این مملکت هستیم قدر این از خود گذشتگی ها را ندانیم. خداوندا شکرت و بر تمام نعماتی که به ما عطا فرمودی. خدایا به آن هایی که عطا نفرمودی نیز عطا کن تا وجدان ها زنده شوند. البته بعد از همه بهتر است از خود اهالی غزه هم یاد بگیریم که چطور مقاومت کردند و مانند امام حسین (ع) عمل کردند. من معتقدم آن ها بعد از سال های مدید ظلم فهمیدند که باید مقاومت کرد. این درس حسین بود و آن ها خوب آن را درک کردند. مانند طوطیی که درس مرگ و زنده شدن را از طوطی های هند یاد گرفت و توانست از اسارت رهایی یابد.